Terapia dziecka z ADHD
ADHD jest jednym z najczęściej diagnozowanych zaburzeń neurorozwojowych. Objawy wskazujące na ADHD to: nadruchliwość, nasilona impulsywność, trudności w koncentracji uwagi. U osób z tą diagnozą zauważana jest też trudność w regulacji emocji (dzieci z ADHD łatwo się wzbudzają pod wpływem emocji i mogą mieć trudność w ich regulacji). Terapia powinna być dostosowana do potrzeb dziecka i rodziny oraz uwzględniać to, że objawy nadruchliwości będą się zmieniać w ciągu życia. Inaczej będzie funkcjonował 7 -latek z ADHD, a inaczej nastolatek.
Terapię dziecka stanowią trzy filary:
- Praca z rodzicami,
- Współpraca ze szkołą,
- Terapia dziecka (jeśli jest potrzebna), ewentualna farmakoterapia.
Praca z rodzicami
Bardzo ważne jest, żeby rodzice/opiekunowie rozumieli, jak działa mózg dziecka z nadpobudliwością i jak reagować na objawy ADHD. Wtedy będą wiedzieli, jak postępować w trudnych sytuacjach i jak pomóc dziecku poprzez tzw. dostosowanie otoczenia. Dlatego jako pierwsze oddziaływania zalecane są:
- warsztaty dla rodziców dzieci z ADHD
- konsultacje psychologiczne, jeśli rodzice potrzebują omówienia trudnych sytuacji i swoich wątpliwości,
- w niektórych przypadkach potrzebna jest terapia rodzinna.
Trudności w szkole
Rodzice często mówią nam o trudnościach w szkole. Dziecko z ADHD będzie bardziej ruchliwe niż rówieśnicy – może mieć problemy z usiedzeniem w ławce, prawdopodobnie będzie kręcić się, wiercić, chodzić po klasie… Będzie reagować impulsywnie na słowa kolegów, pytania nauczyciela. Prawdopodobnie trudno będzie mu się skupić w klasie szkolnej, gdzie jest tyle ciekawych bodźców… Może mieć problemy kończeniem zadań, ze skupieniem się na słowach nauczyciela. Dlatego tak ważne jest, żeby nauczyciele wiedzieli, czym jest ADHD i znali techniki, jakie mogą stosować na terenie szkoły – dziecko nie może być karane za objawy ADHD! Nie zapanuje nad nadmierną ruchliwością czy impulsywnością. Dlatego ważne jest, żeby dorośli w otoczeniu dziecka mieli wiedzę, która pozwoli im rozpoznać objawy ADHD i reagować adekwatnie do potrzeb dziecka.
Terapia dziecka
Czasami dziecko potrzebuje wsparcia. Zwykle jest to w sytuacji, w której na skutek wielu niepowodzeń i krytyki obniża się samoocena (dziecko zaczyna mówić o sobie np.: „jestem głupi/a”, „jestem beznadziejny/a”. Zdarza się, że dziecko ma trudności w relacjach rówieśniczych – często reaguje impulsywnie, mogą pojawić się konflikty rówieśnicze.
Wtedy najskuteczniejszymi oddziaływaniami są:
- psychoterapia, jeśli dziecko ma negatywną samoocenę lub trudności w koncentracji,
- Trening Umiejętności Społecznych (TUS) jeśli dziecko ma problemy w relacjach społecznych.